DORIAN KOÇI
Çfarë peshe zë ekonomia në diskursin politik, integrues në Ballkanin Perëndimor? Mendimi i parë që të vjen ndërmend për t’iu përgjigjur kësaj pyetjeje është se përderisa integrimi ekonomik ka qenë forca lëvizëse që ka nxitur Bashkimin Europian, atëherë duhet të zërë dhe peshën kryesore në diskursin politik intrigues të vendeve të Ballkanit Perëndimor që aspirojnë të jenë anëtarë të këtij bashkimi politiko-ekonomik shtetesh. Ky arsyetim, edhe pse mund të jetë i drejtë, pasi është i bazuar në një realitet, në fakt po të vërehet në terren konstaton se integrimi politik mbizotëron mbi atë ekonomik. Njerëzit gjithandej flasin për politikë, për zgjedhje, për vendime Kolegji Zgjedhor, të drejta, të padrejta, sipas përkatësisë partiake që kanë, por harrojnë një detaj themelor në jetën e gjithsecilit prej nesh të shprehur në gojën e Nikollaqit te “Karnavalet e Korçës” të komedianit Spiro Çomora, “se jeta është aritmetikë”. Realitetet e tregojnë se këtë “aritmetikë”, që nënkupton ekonominë, qytetarët shqiptarë nuk e zotërojnë mirë, madje mund të themi me keqardhje se qytetarët shqiptarë nuk zotërojnë një mendim ekonomik të qenësishëm për të qenë të aftë që të bëjnë dallime të qarta mes reformave që pretendohen se merren në emër të tyre apo vendimeve që janë të rëndësishme për xhepat e tyre. Si për ta përforcuar këtë situatë në mendimin ekonomik të qytetarëve shqiptarë, edhe politika shqiptare nuk ka qenë e aftë për të përçuar mendimin ekonomik ndër ata që i zgjedhin për t’i përfaqësuar, por në të kundërt është parë që ajo të marrë vendime të cilat janë të rëndësishme për të ardhmen ekonomike të vendit në bazë të kartonëve që zotëronte në parlament dhe duke anashkaluar konsultimin me grupet e interesit që është një detaj i rëndësishëm i demokracisë së drejtpërdrejtë.
Mirëpo kjo amulli në vendimmarrje nuk ishte prezente vetëm në privatizimet dhe dhënien me koncesion të sektorëve jetikë të ekonomisë, por dhe në hartimin e politikave që lidhen drejtpërsëdrejti me këta sektorë strategjikë. Një i tillë, p.sh. është shpallur turizmi në Shqipëri, përcaktim që u bë nga ekspertët e ekonomisë shqiptare, sidomos pas krizës ndërkombëtare që pushtoi botën dhe që natyrisht nuk la pa prekur dhe Shqipërinë. Ky realitet u reflektua në rënien e kërkesës për apartamente banimi dhe rrjedhimisht ndërtimi, si sektori më i rëndësishëm në ekonominë shqiptare, u zhvendos në vend të dytë duke ia lënë vendin turizmit. Duke u shpallur si sektor strategjik i ekonomisë së vendit, logjika e kërkonte që të kishte një vëmendje të veçantë në fillim të hapjes së sezonit turistik, si dhe në infrastrukturën e shërbimeve të ndryshme.
Për fat të keq, qeveria në ikje, që nga data 23 qershor vazhdon ende të jetë e përfshirë në një debat se a meritonte të humbte zgjedhjet apo jo dhe me anateminin e qeverisë së re që ende s’ka nisur punën. Por nëse qeveria shqiptare vazhdon të jetë ende e kapluar mes dilemave të veta të kuptimit të qartë të mesazhit politik që dha populli me votën e tij masive apo planeve konspiracioniste botërore që deshën rrëzimin e saj, ekonomistët kanë filluar të numërojnë një nga një pasojat e kësaj situate politike dhe sidomos këto në fushën e turizmit. Sot, Shqipëria në kundërshtim me çka të bie rasti të dëgjosh shpeshherë në stacione televizive, për fat të keq nuk është një destinacion i mirëfilltë turistik si janë vendet tona fqinje, por pjesë e paketave turistike 1-2-ditore që ofrojnë kompanitë turistike të këtyre vendeve. Është e pafalshme, që një vend me bukuri natyrore të rrallë, i vendosur në zemër të Mesdheut, pas 20 vjetësh reformash dhe zbatimi të ekonomisë së tregut të mos jetë në gjendje që të shndërrohet në një destinacion të mirëfilltë dhe konkurrues turistik në rajon. Për ironi të fatit, në qytetet bregdetare të Shqipërisë, Durrës dhe Vlorë, si dhe në Shkodër e Tiranë, ekzistojnë katedra të studimeve universitare për turizmin, katedra që kanë mbetur më tepër në nivelin e përfitimit të një diplome universitare për studentët sesa kanë qenë në gjendje të ndërtojnë politika të mirëfillta në këtë sektor. Në të kundërt janë vërejtur shoqata me ekspertë lokalë që turizmin e kanë hobi, por jo profesion, që nëpërmjet një aksesi mediatik dhe disa partnerëve ndërkombëtarë të prodhojnë strategji që i shesin sa “frëngu pulën”, por që sërish mbeten në nivelin e konstatimeve dhe jo të zgjidhjeve. Shumëkush, duke parë këtë gjendje që prezantohet sot në turizmin shqiptar, mund të përpiqet që t’ia faturojë një qeverie të vetme apo disa aktorëve lokalë, kurse një vëzhgim më i përqendruar nxjerr në dritë një problematikë të mbartur në radhë të parë në mentalitetin rreth turizmit sesa në politikat e ndjekura.
Qeveria dhe pushtetet lokale duhet të pushojnë së menduari se në ndërtimin e infrastrukturës rrugore dhe ujësjellës-kanalizimeve mbaron përgjegjësia e tyre rreth turizmit, pasi ashtu si dëshmon eksperienca e vendeve fqinje një rol të rëndësishëm luan dhe infrastruktura njerëzore në këtë sektor të rëndësishëm të shërbimeve. Trajnimi, publiciteti, informacioni, mirëmbajta e plazheve, ruajtja dhe prezantimi i trashëgimisë kulturore janë elemente të rëndësishme të një strategjie të mirëfilltë që duhet hartuar për t’i dhënë cilësi turizmit shqiptar. Zhvillimet më të fundit në rajon, me trazirat politike shoqërore në Afrikën Veriore, si dhe kriza greke duhet të jenë rasti i artë për të prezantuar një politikë më konkurruese dhe më agresive në rajon. Nëse Shqipëria në vitet ’90 “prodhonte” anije të mbushura plot me refugjatë që iknin në Europë për një jetë më të mirë, ka ardhur koha që këto anije të vijnë të mbushura plot me turistë drejt brigjeve shqiptare, pasi ky vend e meriton për sa i përket bukurisë që mund të ofrojë. Problemi, këtë sezon turistik ashtu si dhe më të mëparshmit, qëndron në pyetjen që i referohet politikës dhe jo vullnetit të popullit shqiptar, a mundet ajo që ta realizojë këtë synim? Kjo qeveri, edhe kësaj radhe, dështoi në këtë sektor dhe në fakt, ky aspekt mbetet një nga sfidat më të mëdha të politikës dhe politikave që qeveria e re do të hartojë për zhvillimin strategjik të vendit.