Në një Tik Tok të ca ditëve më parë një nga të ashtuquajturit lifecoach (ata që japim mësime jete) thoshte:

Gjenerata Z po hedh jetën e saj në plehra për shkak të romantizimit të romancës, duke mos u menduar dy herë për asnjë vendim që merr. T’ia nisësh nga e para nuk është punë fëmijësh, nuk është rregulli, është përjashtimi. Boll romanticizuat romancën

Në kohët e ‘Let Them’, aplikacioneve për ‘No Contact’ apo një krize të përgjithshme të martesës (55% e të cilave përfundojnë në divorc, po të ishte ky suksesi i një operacioni shëndetësor, askush nuk do të futej në sallë) apo i promovimit të poligamisë, si zgjidhje për presionin që mund të sjellë monogamia, edhe ajo sociale 2025 vjen me një film të dytë komedi të zezë/romantike kushtuar marrëdhënieve në çift në kohët moderne. Pas “Materialists” është rradhe e “The Roses”

Nga botimi i Warren Adler-it në fillim të viteve ’80, tek adaptimi kult i vitit 1989 dhe deri te versioni i ri i këtij viti, historia e The Roses ka shërbyer gjithmonë si metaforë e fortë e brishtësisë së dashurisë, e tensionit midis intimitetit dhe pushtetit, por edhe si satirë e martesës moderne. Adaptimi më i fundit, i regjisorit Jay Roach dhe i skenaristit Tony McNamara, me interpretimet aq të shijueshme të Olivia Colman dhe Benedict Cumberbatch, nuk është thjesht një remake i filmit të mëparshëm, por një rikrijim i plotë që vendos në qendër një çift bashkëkohor dhe i jep rrëfimit një dimension të ri kritik.

Ky film nuk e sheh prishjen e një martese si një tragjedi individuale, por si një simptomë të epokës sonë: një kohë kur identitetet profesionale dhe ambiciet personale shpesh thyejnë kontratat emocionale, dhe kur dashuria bëhet një fushë beteje e pushtetit të përditshëm.

Romani i Warren Adler-it The War of the Roses (1981) ishte një reflektim i guximshëm mbi shkatërrimin e martesës borgjeze amerikane, ku dashuria shndërrohet në urrejtje dhe intimiteti në dhunë. Adaptimi i parë filmik, ai i vitit 1989 i regjisor Michael Douglas, u bë klasik për mënyrën se si përziente komedinë e errët me dramën, duke nxjerrë në pah groteskun e jetës martesore dhe absurditetin e betejës për pronë, status dhe hakmarrje.

Në versionin e 2025-ës, Roach dhe McNamara nuk përpiqen të kopjojnë atë formulë. Përkundrazi, ata e zhvendosin historinë në një realitet bashkëkohor dhe e ri-shkruajnë me nuanca të reja: kjo nuk është më një satirë e klasës së mesme amerikane të viteve ’80, por një analizë e përplasjes midis karrierës, identitetit dhe dashurisë në shekullin XXI.

Kjo zgjedhje e bën filmin të qëndrueshëm si vepër më vete, dhe jo si derivat i një suksesi të kaluar. Kritikët e kanë theksuar me të drejtë: ky nuk është një “remake”, por një reinterpretim i materialit burimor për një epokë tjetër.

Në qendër të filmit janë Ivy Rose (Olivia Colman) dhe Theo Rose (Benedict Cumberbatch), një çift që në sipërfaqe duket ideal: të dy të suksesshëm, të dashuruar dikur me pasion, dhe të ndërtuar mbi ëndrrën e një jete perfekte në Mendocino të Kalifornisë. Por rrëfimi merr kthesë kur karriera e Ivy-t ngjitet në qiell — ajo bëhet yll kulinar me restorantin e saj inovativ — ndërsa karriera e Theo-s, një arkitekt i talentuar por i brishtë, përballet me dështim të njëpasnjëshëm.

Ky ekuilibër i thyer profesional bëhet katalizatori i një shpërbërjeje të ngadaltë, por të pandalshme. Dashuria kthehet në garë, partneriteti në rivalitet, dhe çdo gjest i përditshëm merr ngarkesën e një arme (literalisht). Roach e paraqet këtë përmes skenave të vogla, pothuaj banale: grindje për mobiliet, heshtje të tensionuara gjatë darkës, një shikim që kthehet në përçmim. Gradualisht, shtëpia — simbol i ëndrrës së përbashkët — bëhet skenë e një lufte të hapur.

Colman dhe Cumberbatch arrijnë të japin një gamë emocionesh të jashtëzakonshme: nga sarkazma therëse tek dhembja e padukshme që fshihet nën maskë. Interpretimi i tyre është zemra e filmit, një performancë që e kthen rrëfimin në tragjikomedi therëse. Sigurisht mund të mos kenë hiret e Pitt dhe Jolie tek “Mr. And Mrs. Smith” por janë po aq joshës dhe argëtues.

Një element që e dallon filmin janë dialogjet i Tony McNamara-s, i cili e njeh shumë mirë gjuhën e ironisë dhe të humorit të zi (mjafton të kujtojmë suksesin e tij me The Favourite). Çdo bisedë mes Ivy dhe Theo-s është një duel i vogël, ku fjalët janë shpata që godasin me delikatesë dhe brutalitet njëkohësisht.

Në këtë kuptim, filmi qëndron besnik ndaj frymës së Adler-it: martesa është shesh beteje ku dashuria e dikurshme nuk zhduket, por transformohet në armë. Shpeshherë, fjalët që ata përdorin janë kaq të holla saqë duken si gjysmë-poetike, ndërsa tensioni pas tyre është i padurueshëm. Këtu, humori nuk shërben për të lehtësuar dhimbjen, por për ta thelluar atë.

Ndërsa adaptimi i vitit 1989 ishte i prirur të mbante një ton komedie të errët deri në fund, versioni i 2025-ës guxon të kalojë në një territor më dramatik. Pjesa e dytë e filmit është më pak e mbështetur në humor dhe më shumë në dhimbjen e zhveshur të dy protagonistëve. Ky ndryshim në ton është guximi më i rrezikshëm që ky prodhim merr. Jo të gjithë shikuesit mund ta pranojnë pa rezerva: disa kritikë e kanë parë si dobësi të strukturës narrative, një lëkundje që i heq filmit forcën e tragjikomikes.

Megjithatë, kjo zgjedhje e bën versionin e ri më introspektiv dhe më bashkëkohor. Në vend të groteskut spektakolar, kemi një dramë që ndihet më e afërt me realitetin e shumë çifteve sot. Nuk është më vetëm një histori për një martesë që bie, por një reflektim mbi mënyrën si karriera, ambicia dhe presioni shoqëror mund ta shkatërrojnë intimitetin.

Nga pikëpamja vizuale, filmi është një gërshetim i estetikës elegante dhe atmosferës klaustrofobike. Shtëpia e çiftit është ndërtuar si simbol i ëndrrës së tyre, një arkitekturë moderne, e ndritshme, e rrethuar nga natyrë. Por sa më shumë rritet konflikti, aq më shumë hapësira e saj duket e ngushtë, e mbushur me tension. Kamera shpesh ndalet në detaje — një tavolinë e boshatisur, një gotë vere e mbetur përgjysmë, një pasqyrë që reflekton fytyra të thyera — duke krijuar metafora vizuale për gjendjen e marrëdhënies.

Roach, i njohur për filmat e tij komedikë, këtu gjen një ton të ri: ai përdor ngjyra të zbehta, ndriçim të ftohtë dhe plane të zgjatura për të theksuar peshën e emocioneve. Në këtë kuptim, filmi afrohet më shumë me estetikën e kinemasë evropiane sesa me satirën hollywoodiane.

Më gjerë se historia e një martese, The Roses (2025) është një pasqyrë e dilemave bashkëkohore: si përputhet dashuria me ambicien? Si ruhet intimiteti në një kohë kur puna dhe identiteti profesional shpesh zënë vendin e parë? Dhe a është martesa ende një institucion që i reziston presioneve të një bote në ndryshim të vazhdueshëm?

Në këtë drejtim, filmi i jep një nuancë politike dhe filozofike materialit burimor. Ai nuk na jep përgjigje, por na fton të reflektojmë mbi të tashmen tonë.

The Roses (2025) është një film që nuk kërkon të zëvendësojë klasikët e mëparshëm, por të flasë për kohën e vet. Ai është një adaptim i guximshëm, që ndonjëherë lëkundet mes tonit komik dhe atij dramatik, por që mbetet i fuqishëm falë interpretimit të jashtëzakonshëm të Olivia Colman dhe Benedict Cumberbatch.

Në fund, historia e Ivy dhe Theo-s është një kujtesë e hidhur se dashuria dhe urrejtja janë shpesh dy anë të së njëjtës medalje, dhe se martesa, në vend që të jetë një strehë e sigurt, mund të shndërrohet në fushë beteje. Për këtë arsye, The Roses vazhdon të jetë një rrëfim universal, i vlefshëm për çdo epokë.

Ky version i 2025-ës nuk është thjesht një adaptim i ri, por një akt reflektimi mbi nevojën tonë për të ripërkufizuar dashurinë, martesën dhe vetë intimitetin në shekullin XXI. Dhe për këtë arsye, pavarësisht disa mangësive strukturore, mbetet një nga veprat më intriguese të vitit.

Fundin? Fundin e vendosni ju!