Franca është zhytur përsëri në trazira politike dhe të gjithë sytë tani janë te Emmanuel Macron, i cili përballet me 3 mundësi kryesore: bashkëjetesë, shpërbërje të parlamentit ose dorëheqje. Vetëm një muaj pas emërimit të tij, kryeministri Sebastien Lecornu ka dhënë dorëheqjen, duke shkaktuar tronditje në Paris dhe duke thelluar pikëpyetjet mbi të ardhmen e peizazhit politik të vendit.

Lecornu, i emëruar pasi Francois Bayrou humbi një votëbesim në Asamblenë Kombëtare më 8 shtator, ishte ngarkuar me rivendosjen e stabilitetit dhe drejtimin e ekonomisë së Francës së ngarkuar me borxhe. Bayrou po kërkonte mbështetje për një plan për të kursyer gati 44 miliardë euro (51 miliardë dollarë) si pjesë e përpjekjeve për të ulur borxhin publik në rritje të Francës, i cili tani është në 115% të PBB-së së saj.

Emërimi i Lecornu-së u pa si një mundësi për një kabinet që do të shënonte një largim nga qeveritë dhe politikat e mëparshme të Presidentit Emmanuel Macron. Megjithatë, shpresat për një fillim të ri u shuan shpejt. Një ditë pasi zbuloi kabinetin e tij të ri të mbushur me fytyra të njohura nga qeveritë e mëparshme, Lecornu dha dorëheqjen mes kritikave të shumta.

Me miratimin e shpejtë të Macron, ai u bë kryeministri me shërbimin më të shkurtër të Republikës së Pestë, me vetëm 27 ditë në detyrë. Pasi humbi kryeministrin e tij të pestë në më pak se dy vjet, Macron – i parë nga shumë si një person që po përpiqej të fitonte kohë – i ngarkoi kryeministrit të tij në largim udhëheqjen e “negociatave përfundimtare” për të ndërtuar “një platformë për veprim dhe stabilitet për vendin”.

Por koha po ecën. Macron ka premtuar të “marrë përgjegjësi” nëse bisedimet dështojnë deri të mërkurën në mbrëmje.

Tani, Franca mban frymën:

A do të emërojë Macron një kryeministër tjetër?

A do ta shpërndajë ai parlamentin?

Apo do të përballet me të paimagjinueshmen: dorëheqjen e tij?

Pse dha dorëheqjen Lecornu?

Lecornu u përball me kritika të gjera për një kabinet që mbeti kryesisht i pandryshuar dhe i dominuar nga aleatët e Macron. Madje edhe Ministri i Brendshëm i riemëruar, Bruno Retailleau, shprehu mosmiratim dhe thuhet se kërcënoi të jepte dorëheqjen.

“Përbërja e Qeverisë nuk pasqyron ndarjen e premtuar”, shkroi Retailleau në platformën e kompanisë amerikane të mediave sociale X të dielën, pak pasi u njoftua formacioni i kabinetit.

Duke shpjeguar vendimin e tij për të dhënë dorëheqjen në Hotel de Matignon të hënën, Lecornu tha se nuk mund të mbetej kryeministër kur “kushtet nuk janë përmbushur për tre javë”.

Një nga arsyet që ai përmendi ishte se partitë politike injoruan “përçarjen e thellë” në vendimin e tij për të mos përdorur Nenin 49.3 të Kushtetutës, një dispozitë e diskutueshme që i lejon qeverisë të miratojë projektligje pa votim parlamentar, të cilat Lecornu njoftoi se do t’i hiqte dorë.

“Partitë politike vazhdojnë të mbajnë një qëndrim sikur të gjitha kishin shumicën absolute në Asamblenë Kombëtare. Dhe në fund, e gjeta veten në një situatë ku isha afër kompromiseve”, vuri në dukje Lecornu.

Ai theksoi gjithashtu se përbërja e qeverisë “nuk ishte fluide” dhe denoncoi ambiciet “partiake” të disa partive politike të lidhura me zgjedhjet presidenciale në vitin 2027.

Me një detyrë të fundit, a mund të riemërohet Lecornu?

Pasi iu kërkua të drejtonte negociatat përfundimtare, lindën shpejt pyetje nëse Lecornu mund të riemërohej nëse bisedimet rezultonin të suksesshme.

Ndërsa kjo mundësi nuk mund të përjashtohet plotësisht, pak veta besojnë se ai mund të arrijë në 48 orë atë që nuk arriti ta arrinte në 27 ditë.

Për më tepër, Lecornu thuhet se i ka thënë Macronit se nuk dëshiron të riemërohet, pavarësisht rezultatit, sipas informacionit të marrë nga Le Figaro.

Çfarë do të bëjë Macron?

Të gjithë sytë tani janë tek Emmanuel Macron, i cili përballet me tre mundësi kryesore: bashkëjetesë, shpërbërje të parlamentit ose dorëheqje. I vendosur të emërojë kryeministrin e tij të gjashtë, Macron duket se po i mbarojnë opsionet mes presionit në rritje që dikush jashtë kampit të tij të marrë përsipër qeverinë, një fenomen i njohur në Francë si “bashkëjetesë”.

Duke folur në emisionin Europe 1 si udhëheqës i republikanëve të krahut të djathtë, Retailleau riafirmoi se partia e tij mund të kthehej në qeveri nëse kjo përfshin bashkëjetesë me partinë e Rilindjes të Macronit. Ndërkohë, udhëheqësi socialist Olivier Faure mbështeti gjithashtu një qeveri të krahut të majtë, duke favorizuar bashkëjetesën në vend të shpërbërjes së parlamentit.

Që nga dorëheqja e Lecornu-së, udhëheqësja e Tubimit Kombëtar të ekstremit të djathtë, Marine Le Pen, i ka bërë thirrje Macron-it të zgjedhë midis dorëheqjes dhe shpërbërjes. Partia Tubimi Kombëtar ka qenë fuqimisht në favor të shpërbërjes, e bindur se zgjedhjet e reja parlamentare do t’u jepnin atyre shumicën.

Megjithatë, duke cituar parashikimet e fundit, e përditshmja rajonale franceze Ouest-France paralajmëroi se partia e Le Pen mund të mos sigurojë shumicën absolute të vendeve që kërkon, duke rrezikuar një “shpërbërje për asgjë”.

Lëvizjet e ardhshme të Macronit mbeten të vëzhguara nga afër. Pasi u zotua të merrte përgjegjësi nëse Lecornu nuk arrin të përfundojë negociatat deri në mbrëmje, ai nxiti spekulime të mëtejshme duke u takuar me Presidenten e Asamblesë Kombëtare, Yael Braun-Pivet, dhe Presidentin e Senatit, Gerard Larcher, të enjten pasdite.

Opsioni i fundit, megjithëse më i paimagjinueshmi, është dorëheqja e Macronit – një thirrje që mbështetet gjithnjë e më shumë në të gjithë spektrin politik. Partia Franceze e Papërkulur (LFI) gjithashtu mbështet dorëheqjen e Macron, me udhëheqësen parlamentare të LFI-së, Mathilde Panot, që ndan një peticion që kërkon shkarkimin e tij.

Ndërsa humbet mbështetje edhe brenda kampit të tij, dorëheqja e Macronit mbështetet gjithashtu nga 70% e qytetarëve francezë, sipas një sondazhi të Le Figaro. Megjithatë, për momentin, ky opsion mbetet i përjashtuar nga kreu i shtetit, i cili vazhdon të këmbëngulë në përfundimin e mandatit të tij deri në vitin 2027, edhe pse terreni politik poshtë tij bëhet gjithnjë e më i brishtë.