Ish-parlamentarja italiane dhe mbesa e diktatorit të kohës së Luftës së Dytë Botërore, Benito Mussolini, i njohur si Duçe, Alessandra Mussolini ka bërë një rrëfim të rrallë për paraardhësit e saj, gjyshin dhe gjyshen.

Në një intervistë të gjatë dhënë për “Corriere Dellla Sera”, ajo rrëfen njohjen e Benito me gruan e tij Rachele, teksa thotë se i shkoi në shtëpinë e prindërve me 6 plumba, dhe i tha se nëse nuk do t’ia jepnin vajzën, do t’i zbrazte mbi ta.

Po ashtu tregon se ai ishte kundër martesës, por Rachele arriti që ta bindte. Kjo martesë do të karakterizohej nga shumë tradhti prejtë dyve.

Pjesë nga intervista:

Ajo ka shkruar një libër, një roman, rreth këtij sekreti familjar,”Benito. Trëndafilat dhe Gjembat”, botuar nga Piemme, por tregon një histori të vërtetë. Hedh një dritë krejtësisht të ndryshme mbi marrëdhënien midis gjyshërve të saj.

“Kur shkova t’i thoja lamtumirë gjyshes sime në spital për herë të fundit, ajo la një varëse me dy shkronja të gdhendura. Njëra ishte padyshim një R, si Rachele. Tjetra ishte e padeshifrueshme. Mund të kishte qenë një B. Por mund të kishte qenë edhe një C.”

B për Beniton. C për…?

“Si Corrado. Corrado Varoli. Një burrë që e kishte magjepsur gjyshen time që kur ishte adoleshente. E kishte parë të kalonte mbi kalë, krejt elegant. Ai donte të martohej me të. Por ajo kishte zgjedhur Beniton.”

Një burrë jobesnik.

“Prindërit ishin kundër bashkimit. Alessandro Mussolini, farkëtari nga Dovia di Predappio, e njihte mirë të birin: një kokëfortë, një burrë i fortë, por i pabesë. Alessandro kishte humbur gruan e tij, Rosa, e cila kishte qenë mësuesja e Rachele-s. Dhe nëna e Rachele-s, Ana, kishte mbetur gjithashtu e ve. Kështu që Alessandro Mussolini dhe Ana, të cilët e kishin dashur njëri-tjetrin në rininë e tyre, u zhvendosën të jetonin së bashku. Dhe hapën një tavernë.”

Por ata nuk donin që fëmijët e tyre, Benito dhe Rachele, të ishin bashkë.

“Ata u përpoqën t’i gjenin asaj një burrë të mirë, Olivierin, por gjyshja ime as nuk e shikonte. Dhe një ditë Benito mbërriti me një pistoletë, duke thënë: ‘Ja gjashtë plumba. Nëse nuk më jepni Rachele, i pari është për të dhe të tjerët janë për ju.’”

Ata patën një vajzë, Edën, por nuk u martuan menjëherë.

“Në fillim ai e çoi në një hotel të vogël, sepse nuk kishin shtëpi. Ishte Rachele ajo që e mbrojti veten. Ai rezistoi: ‘Unë nuk jam tipi që martohem’. Por ajo këmbënguli dhe në fund fitoi. Ajo nuk ishte aq e nënshtruar sa e kanë paraqitur njerëzit.”

Por ajo u tradhtua. Shumë herë.

“E para që u shfaq në shtëpi ishte një grua me emrin Anita. Në ditët e sotme, të dashuruarit ua zbulojnë veten grave të tyre në Instagram. Dikur, ata shkruanin letra. Anita, megjithatë, vinte personalisht. Dhe i tha Rachele se kishte pasur një lidhje me Beniton, por e kishte kuptuar se ai nuk do të ishte kurrë i saji. Rachele vuajti shumë.”

Një grua tjetër e afërt me Musolinin ishte Angelica Balabanoff.

“Ato punuan së bashku në Avanti! Por nuk ishte kurrë e qartë se çfarë po ndodhte midis tyre.”

Në libër, ajo nuk e përmend Margherita Sarfatti-n.

“As Claretta Petacci-n. Është një histori tjetër që më intereson. Arrita ta rindërtoja falë një dokumenti të pabotuar, që më ishte besuar nga një i afërm i imi nga Predappio, Franco Moschi. Është një dorëshkrim tridhjetë e tetë faqesh. Autori është Augusto Moschi, gjyshi i të afërmit tim dhe djali i Aurelio Moschi-t. Aurelio ishte martuar me një nga motrat e Rachele-s, Rosinën; pra, ai ishte kunati i Benito Mussolinit.”

Aurelio dhe Augusto Moschi e frekuentonin shpesh Villa Carpena-n.

“Dhe ata dëshmuan se çfarë ndodhi vërtet. Sigurisht, dihet mirë që Benito u përplas me makinën e tij për të zbuluar nëse gruaja e tij ishte jobesnike. Por tani e dimë historinë e vërtetë në detaje.”

Çfarë historie?

“Dashuria midis Rachele dhe Corrado Varoli, nisi pasi ai ishte zgjedhur nga gjyshja ime për të punuar në Villa Carpena si administrator. Ata u zbuluan nga një tjetër motër e Rachele-s, Augusta, e cila hyri në dhomë me tabakanë e mëngjesit dhe i gjeti bashkë. Tabakaja ra në dysheme, ena e qumështit u thye në një mijë copa. Dhe Augusta tha menjëherë se do ta informonte Beniton.”

Pse?

“Sepse ajo ishte fshehurazi e dashuruar me të. Dhe gjithmonë kishte pasur një marrëdhënie të vështirë me Rachele-n. Gjyshja ime ishte më e vogla nga pesë motra. Kishte edhe dy vëllezër, të cilët vdiqën që fëmijë. Ajo ishte e vetmja që shkoi në shkollë, për të mësuar të lexonte dhe të shkruante. Por ata e detyruan të paguante për këtë.”

Në libër, ajo rrëfen një fëmijëri shumë të vështirë.

“Mëngjeset në klasë, pasditet duke kullotur derrat. Vajzat e tjera e ngacmonin, sot do të thonim se e bullizonin. Një ditë i hodhën gurë. Rachele u mbrojt, por u godit në kokë nga një gur. Ajo zbriti në përrua për të larë plagën dhe në bregun tjetër pa për herë të parë një burrë që po e shikonte me sy që nuk do t’i harronte kurrë. Ishte Benito.”

Por më pas situata ndryshoi. Rachele u bë gruaja e kryeministrit. Dhe Augusta shkoi të jetonte me të në Villa Carpena.

“Mussolini ia kishte kërkuar, ndoshta edhe për ta mbajtur nën vëzhgim. Augusta vendosi ta paralajmëronte me një letër se gruaja e tij po e tradhtonte. Por ajo nuk dinte të shkruante. Kështu që ia diktoi vajzës së saj Giulietta, e cila e shkroi me dorë që i dridhej.”

Dhe a tha ai se e kishte kapur Rachelen me një burrë?

“Ai nuk guxoi. Tha që gjërat nuk ishin njësoj si më parë. Me sa duket, Benito e kuptoi. Dhe ai nxitoi për në Villa Carpena, me Alfa Romeon e tij të kuqe. Ai u përball me Rachelen. Ajo qau. Por ajo nuk rrëfeu.”

Po ai?

“Ai as nuk mund ta besonte se ajo mund ta gënjente. Nuk mund ta pranonte që ajo mund të dëshironte dikë tjetër. Sidoqoftë, ai i urdhëroi asaj ta zhdukte atë burrë, t’i merrte punën.”

Por, sipas mendimit të saj, pse Rachele e tradhtoi me Corradon?

“Jo për hakmarrje. Përkundrazi. Për të rivendosur ekuilibrin. Për të parë se si do të ndihej të bënte atë që ai kishte bërë shpesh: të ishte me dikë tjetër. Dhe, në një farë mënyre, edhe për ta fituar përsëri burrin e saj.”

Si reagoi Musolini?

“Ai bëri sikur e besoi, i tha lamtumirë dhe u nis për në Romë. Por pastaj i erdhi ndërrimi mendimesh. Një intuitë. Dhe u kthye. Gjyshja ime e kishte ftuar Corradon për darkë, për t’i thënë personalisht se duhej të largohej. Pranë Villa Carpena kishte një patrullë policie, së cilës Rachele i kishte dhënë një mision: të sinjalizonte mbërritjen e vizitorëve. Kur vinte dikush, një bori. Kur vinte burri i saj, tre bori.”

Boria ra tri herë…

“Corrado e kuptoi se jeta e tij ishte në rrezik dhe u panikos. Ai nxitoi në kuzhinë, me vështirësi në frymëmarrje, duke përmbysur karrige. Dhe këtu hyjnë në lojë kujtimet e mia personale. Në Villa Carpena, hyje në një dhomë ndenjeje me një tavolinë të madhe drejtkëndëshe dhe një oxhak gjigant. Një derë e vogël të çonte në kuzhinë. Prej andej, dy shkallë të ngushta të çonin poshtë, njëra në bodrum dhe tjetra në dollap. Këto ishin vendet tona të fshehta kur ishim fëmijë. Ishte në atë dollap, pas disa arkave prej druri, që fshihej Corrado, me zemrën në ‘dorë’.”

A e gjeti Musolini?

“Për fat të mirë, nuk e gjeti. Por pa që tavolina ishte shtruar për dy persona. Ky ishte fundi i historisë. Pak kohë më vonë, gjyshja ime organizoi takimin e tyre, për të sqaruar se çfarë kishte ndodhur. Ka një fotografi të tyre së bashku: Corrado, krejt elegant dhe pak i turpëruar, Benito me një vështrim të ashpër, pothuajse një tallje.”

Më pas Rachele u zhvendos në Romë, në Villa Torlonia. Çfarë ndikimi pati ajo te burri i saj?

“Nuk e di, dhe libri nuk e diskuton këtë. Nuk dua të hyj në çështjet historike dhe politike.”

Kjo është vërtet fat, sepse gjykimi im historik dhe politik për Musolinin është shumë i ndryshëm nga i tiji.

“Çfarë, nuk e di? Në këtë libër, doja ta portretizoja Rakelën në një dritë të re dhe autentike. Jo një grua të nënshtruar, por një personalitet të fortë, që përplasej me natyrën e palëkundur të një burri që nuk ishte kurrë aty, por kurrë vërtet i braktisur.”

A e pa më parë ndonjëherë Corradon?

“Po, një ditë në vitin 1960, në Castrocaro. Rastësisht, në një restorant. Zemra e saj u drodh. Ata folën për herë të fundit, prekën duart. Por atëherë ishte tepër vonë.”

A nuk pati më burra pas vdekjes së Musolinit?

“Jo. Por ajo nuk ishte kurrë, si në imagjinatën kolektive, gruaja e nënshtruar që rrinte në shtëpi dhe priste. Dhe ajo tradhti e dashurisë përfundoi duke forcuar lidhjen e saj me burrin e saj; sepse ai e kuptoi se ajo nuk ishte realisht në mëshirën e tij. Parashikueshmëria është vdekja e emocioneve; dhe Rachele ishte e paparashikueshme. Anomale, për kohën. E shkrova këtë libër edhe për t’i bërë drejtësi.”

A besoni se ajo që Musolini shkroi në letrën e tij të fundit drejtuar gruas së tij, përpara se të qëllohej, në të cilën ai betohej se e donte vetëm atë, është e vërtetë?

“Nuk e di. E di që bashkimi i tyre u forcua nga një mijë sakrifica, nga fatkeqësitë, nga hakmarrja. I mbështetur nga historia. Një marrëdhënie shpërthyese.”