Yasmine ishte 22 vjeçe kur u akuzua për terrorizëm dhe u mbyll në një nga burgjet e mjera të Bashar al-Assad, të njohur për mizorinë e paepur të rojeve. Ajo nuk kishte pirë kurrë alkool më parë, por kjo nuk e ndaloi një burrë të quajtur Nader t’i fuste me forcë alkool në fyt ndërsa e përdhunonte vazhdimisht gjatë 25 ditëve të ardhshme.

Shpejt, Yasmine u transferua në burgun famëkeq Sednaya, i njohur si Dega 215, ose ‘Dega e Vdekjes’ për të qenë sinonim i torturës dhe ekzekutimit masiv të disidentëve të Assadit gjatë kryengritjes 13-vjeçare kundër regjimit të tij Baathist.

Grupet e të drejtave të njeriut vlerësojnë se të paktën 181,000 njerëz u zhdukën me forcë ose u ndaluan në mënyrë arbitrare pas fillimit të protestave antiqeveritare në vitin 2011, me shumicën që u zhdukën në rrjetin e gjerë të burgjeve të Assadit.

Mbijetesa në Degën 215 ishte një mrekulli, por për gratë myslimane si Yasmine, vdekja do të dukej si mëshirë. Si një e mbijetuar e përdhunimit, ajo u përjashtua nga komuniteti i saj konservator, e detyruar të paguante çmimin çdo ditë për atë që i bënë rojet e burgut të Asadit.

Sapo gratë hynin në vende ferri si Sednaya, ato poshtëroheshin në mënyrë rituale: të zhveshura nga hixhabet dhe rrobat e tyre dhe të lëna të jetonin me të brendshme, ato flinin me radhë në qelitë e tyre të ngushta që mund të mbushnin qindra.

Pavarësisht se ishte e virgjër, Yasmine u tha se krimi i saj ishte përfshirja në ‘Xhihad al-nika’ ose ‘xhihad seksi’ duke iu ofruar vetes një luftëtari rebel në emër të luftës së shenjtë.

Dënimi i saj ishte katër muaj burg, ku u lidh dhe u përdhunua aq shumë herë saqë pushoi së numëruari. Edhe sot e kësaj dite, një dekadë më vonë, ajo dridhet kur burri i saj e prek, sepse kujtimi i Naderit ende e përndjek.

Përpjekjet për të krijuar ‘Degën e Vdekjes’ datojnë që nga viti 1978, kur qeveria siriane konfiskoi tokën nga pronarët vendas dhe ia caktoi ministrisë së mbrojtjes për të ndërtuar një burg.

Vlerësimet sugjerojnë se më shumë se 30,000 të burgosur u vranë brenda mureve të saj në vitet pas fillimit të luftës siriane në vitin 2011, me deri në 50 njerëz që u morën nga qelitë e tyre dhe u varën në ekzekutime dyjavore gjatë natës.

Kishte dy ndërtesa në vendin Sednaya, 17 milje në veri të Damaskut, të cilat së bashku mund të përmbanin 10,000 deri në 20,000 të burgosur. Në vitin 2011, protestat e Pranverës Arabe që përfshiu rajonin u përhapën në Siri, me mijëra që kërkuan t’i jepej fund sundimit autokratik të familjes Assad. Pasoi një shtypje e dhunshme dhe Sednaya u bë një vend kryesor për ndalime dhe ekzekutime.

Gjatë luftës civile, shumë veta mbërritën në këtë qendër pa parë kurrë një gjyqtar dhe nuk e dinin krimin për të cilin akuzoheshin përpara se të torturoheshin, të privoheshin nga kujdesi mjekësor ose të vdisnin nga uria.

“Nuk ka marrje në pyetje në Sednaya”, shkroi Amnesty International. “Tortura nuk përdoret për të marrë informacion, por me sa duket si një mënyrë për të degraduar, ndëshkuar dhe poshtëruar. Të burgosurit shënjestrohen pa pushim, të paaftë të “rrëfejnë” për të shpëtuar veten nga rrahjet e mëtejshme.”

Të burgosurit u ndanë në bazë të statusit, me personelin ushtarak të ndaluar për krime ose kundërvajtje që mbaheshin në ndërtesën ‘e bardhë’, ndërsa të burgosurit e sigurisë të akuzuar për akuza të sajuara për terrorizëm bazuar në aktivitetet e tyre politike u mbyllën në ndërtesën ‘e kuqe’.

Shoqata e të Paraburgosurve dhe të Zhdukurve në Burgun Sednaya (ADMSP) tha se Sednaya ‘u bë në mënyrë efektive një kamp vdekjeje’ gjatë revolucionit, ndërsa Amnesty tha se ishte një ‘thertore njerëzore’.

Si provë e vrasjeve masive, burgu madje kishte dhoma kripe të ndërtuara posaçërisht për këtë qëllim, të përdorura si morgje për të ruajtur trupat e vdekur në mungesë të morgjeve frigoriferike.

Kur kryengritësit islamistë të udhëhequr nga Abu Mohammed al-Golani sulmuan burgun dhjetorin e kaluar, mijëra të burgosur kryesisht kundërshtarë të regjimit të Asadit u liruan dhe u ribashkuan me familjet e tyre.

Assad u rrëzua nga rebelët islamistë Hayat Tahrir al-Sham në një ofensivë të shpejtë 11-ditore që i dha fund një lufte civile 13-vjeçare, dhe shumë menduan se një epokë e re më në fund kishte mbërritur në Siri. Por për të mbijetuarat e përdhunimit si Yasmine, kujtimet e tmerrshme nga Sednaya janë plagë të përhershme.

“Tortura filloi sapo mbërrita. Më lidhën sytë. Nuk kishte në të vërtetë një marrje në pyetje. Ata thjesht po bënin sikur,” i tha ajo France24, duke përdorur një emër anonim për të mbrojtur identitetin e saj.

Ajo po përshkruan përvojën e saj në një burg tjetër, ku u mbajt e ndaluar për 25 ditë para se të hynte në Sednaya, por që nuk ishte më pak e tmerrshme. Atje, ajo e gjeti veten të bllokuar në një bodrum me një oficer i cili e ngacmonte me komente objektive, të tilla si: “Je e bukur, e dua trupin tënd, të pasmet e tua.”

Ai e shoqëroi në zyrën e tij dhe i tregoi një tufë me rripa burrash, duke i thënë se të gjithë ata burra kishin vdekur dhe se ajo do t’u bashkohej atyre pas disa orësh. Yasmine e besoi dhe iu lut që të ishte në gjendje t’u tregonte prindërve të saj se ku kishte vdekur.

Në më pak se një muaj, ajo u përdhunua 15 herë nga rojtari i burgut Nader, i cili e detyroi të pinte aq shumë arak saqë vjellte. “Dhimbja ishte e padurueshme. E paimagjinueshme”, tha ajo. Yasmine shpesh rridhte gjak, por nuk mund të lahej sepse nuk kishte banjo për të burgosurit.