Superhëna e nëntorit e cila ka ndriçuar qiellin e natës më 5 nëntor, me dritën e saj magnetike dhe më të ndritshme se zakonisht, nuk është vetëm një fenomen astronomik magjepsës, por edhe një ngjarje që mund të ndikojë në ekuilibrin tonë fizik dhe emocional. Shkëlqimi i jashtëzakonshëm, ndryshimi i gjumit dhe ndjesia e intensitetit që shoqëron netët me hënë të plotë ndikojnë gjithashtu në nivelin psikologjik. Superhëna e nëntorit bëhet kështu një mundësi për të vëzhguar se si fenomenet e mëdha natyrore mund të reflektojnë në mënyrën tonë të të ndjerit dhe të qenit në botë.
Shkenca na tregon se hëna ndikon në baticë, ciklet biologjike dhe në një farë mase edhe në gjumin tonë. Por e vërteta është se ajo vepron edhe në një nivel më delikat, atë të imagjinatës dhe kujtesës. Drita e natës, më intensive se zakonisht, e superhënës na ekspozon ndaj një shkëlqimi që na detyron të “shikojmë lart” me një efekt mahnitjeje, atë ndjesi çudie që zgjeron perceptimin tonë për veten dhe na bën të ndihemi pjesë e diçkaje më të madhe. Është e njëjta ndjesi që ndiejmë kur shikojmë detin ose një natë me yje që bien: na emocionon, na prek, na kthen brenda.
Superhëna e nëntorit bëhet një lente emocionale. Ajo amplifikon atë që është tashmë aty, duke nxjerrë në pah nostalgjinë, dëshirat, melankolitë delikate. Është koha e vitit kur energjia ngadalësohet dhe bëhet më e brendshme. Vëzhgimi i saj mund të bëhet, një ushtrim i vetëdijes, një ftesë për të ndaluar, për të marrë frymë dhe për ta lënë mendjen të mbushet me dritë, si qielli. Në një nivel psikologjik, hëna e plotë përfaqëson një metaforë të plotësisë; gjithçka që kemi filluar në muajt e fundit arrin një pikë dukshmërie, të energjisë maksimale. Është një fenomen natyror që pothuajse në mënyrë të pashmangshme bëhet një simbol emocional: i mbylljes, i cikleve, i vetëdijes.
