Që kur doli lajmi, se Asambleja e Partisë Socialiste do të mbahej më 11 shtator, shumëkush prej ndonjë pritshmërie, halli ose thjesht kureshtjeje i ka kaluar këto ditë duke menduar për emra. Emra që do të jenë pjesë e mandatit të katërt nën drejtimin e Edi Ramës. Mënyra se si do të merren vesh ministrat e rinj është tërësisht origjinale, në transmetim live, a thua se Kryeministri do të lexojë numrat e ndonjë lotarie.

E them këtë, se sikundër aludohet në këtë vend kaq të vogël, ku çdokush di diçka për dikë, as ministrat e rinj që do të emërohen të nesërmen e kësaj vigjiljeje nuk e dinë fatin që do t’i trokasë, me zërin e njeriut që në kokën e tyre gumëzhin në ëndrra dhe në makthe bashkë. Të vetëdijshëm për pafuqinë e tyre politike, ata thjesht luten, që Hëna të jetë e shndritshme si planet që ata kanë për veten e tyre.

Dhe megjithatë, duket se diçka kanë arritur ta mësojnë nga tre mandatet e mëparshme. Vera ishte aq e qetë në aludime emrash që do të jenë në krye të ndonjë ministrie të caktuar. Lajmet e sponsorizuara nuk e shpengojnë imagjinatën e dirigjentit të Qeverisë, se kë do të përzgjedhë ai për të qenë në orkestrën e Këshillit të Ministrave. E vetmja gjë e sigurt është simfonia që do të luhet. E njëjta me atë të 12 viteve të kaluara. Asgjë nuk do të ndryshojë.

Tashmë është kthyer në një fenomen të pranuar skarcimi i figurave me kontribut politik nga ana e Kryeministrit, duke preferuar katapultimin e “anonimëve me gjak të pastër”. Transfuzionet e gjakut janë një prej komponentëve që i ofron shëndet politik Ramës dhe bashkë me këtë, kënaqësinë që merr artisti abstrakt në tentativat e publikut për të kuptuar se çka dashur të thotë.

Rama ka një komunikim direkt me publikun, efikas, aq sa edhe sikur të mos duash ta dëgjosh, sërish të ngacmon kureshtjen në abstraksionet e tij. Ustai i platformave të bashkëqeverisjeve e gjen gjithnjë mënyrën si të përçojë mesazhin që ai do, duke sjellë devijime nga çdo gjë tjetër që mund t’i kthehet në bumerang për të.

Është e kotë për të bërë analizë se sa punë është kryer në 12 vite, për aq kohë sa jemi pas një rezultati zgjedhor historik, në përmbajtje dhe në numra. Një rezultat që opozitën nga ana tjetër e gjen të damllosur pak nga vapa e kësaj vere, dhe pak nga numri i karrigeve që do të ulet këtë legjislaturë në parlament.

Sidoqoftë, për tu kthyer në të nesërmen e publikimit të kabinetit të ri qeveritar, kushdo syresh që do të dëgjojë emrin t’i përmendet, duhet të ketë kujdes me euforinë. Kjo sepse tradita e 12 viteve të “përgjegjësive personale” do të vijojë dhe në këtë akt të katërt. Prandaj, nuk do të përbëj asnjë habi që në mesin e të përzgjedhurve për të qeverisur Shqipërinë e të nesërmes, të gjendet i gatshëm për tu therur edhe “kurbani i një fitoreje të plaçkitur para syve të të gjithëve”.

Në një pasazh të librit të tij, Edi Rama shprehet në këtë mënyrë: “Kurban(i) është llogaria ime me një fat që nuk mund ta shmang”. Këto mandate janë dukur si vazhdimi në formë vëllimesh i manifestit të tij. Duke mos mbetur thjesht tek origjinali i shkruar, por duke përjetuar ndjesinë e një evoluimi, që i mbetet besnik gjendjeve të artistit, me pushtetin e Kryeministrit.

Flijimet e Ramës, janë për të ndërtuar të renë prej asaj që ka mbetur, si diçka që qëndron.

Dhe për këtë ka ende kohë!