Epoka e rikthimit të Sali Berishësn në Partinë Demokratike nuk ka pasur asnjë iluzion, qoftë edhe nga pjesëmarrësit e saj, se do të kishim një “bashkim” apo zmadhim të opozitës, lëre më një rikthim të shpejtë në pushtet.

Mungesa e iluzioneve ka ardhur pikërisht nga përplasja e madhe e 2021-2022, e cila solli jo thjeshte një çarje, por një ndarje traumatike mes palëve dhe grupeve që përbëjnë opozitën.

Partia Demokratike e dalë nga zgjedhjet e vitit 2021 pati mobilizimin më të madh popullor dhe organizativ që prej vitit 2013 kur humbi zgjedhjet përballë Edi Ramës.

Ai mobilizim popullor nuk erdhi si pasojë e një strategjie gjeniale të lidershipit të atëhershëm të PD-së, apo ndonjë ekipi bindës dhe fitues. Erdhi si një bashkim vullneti i militantëve opozitarë në territor, vullnet që u bazua në një shpresë për ta rindërtuar një forcë politike sa më gjithëpërfshirëse.

Nuk duhet harruar se qetësi, Lulzim Basha, duke mësuar nga humbjet e mëparshme arriti të afrojë mjaft faktorë të së djathtës së vjetër e të re në territor, duke refuzuar hapur dhe me vendosmëri një ndarje torte paraprake me LSI-në.

Ai mobilizim i 2021, ku PD edhe pse nuk iishte bërë ende parti por një lëvizje sadokudo e përbashkuar opozitare, krijoi një lidhje të re në territor. Lidhje, e cila duhet thënë erdhi si aftësi e personazheve që morën në drejtim degët e PD-së në çdo kënd të vendit. Për këtë arsye Lulzim Basha, ju dha një fuqi të shtuar, duke krijuar edhe një organizëm “paralel” siç ishte kolegji i kryetarëve, të cilët do të kishin kompetenca për të zgjedhur skuadrën e re në të ardhmen.

Pra u krijuar një energji e vërtetë politike, e cila dha rezultat në zgjedhjet e 25 prillit 2021. Fitorja e PD-së ndaj Edi Ramës nuk erdhi, pasi opozita nuk e kishte atë faktorin plus që duhet për të fituar. Narrativën dhe lidershipin.

Ndërkaq, lufta e vërtetë civile në PD nuk ndodhi në skenën groteske të 8 janarit 2022, apo zgjedhjeve ku dolën kundër njëri tjetrit më 6 mars po të 2022-shit.

Por beteja në territory, në bazën e Partisë Demokratike, e cila ishte ngritur me vështirësi, si një process, i cili nuk ndodh në një ditë.

Kjo përplasje, ndodhi pasi Sali Berisha e dinte se kishte kosto shumë të lartë, por ai kështu luan-fort, me shpresën se kjo forcë do të dridhë e milkojë sa më shumë.

Por ndodhi pikërisht e kundërta; këtu ndodhi ndarja fatale. Prej atëherë e deri më sot, Sali Berisha nuk ka depërtuar në asnjë prej strukturave më të mira të PD-së në territor, duke nisur nga Tirana deri në qytetet bastione.

Këtë e treguan më mirë zgjedhjet e 2023-shit, që janë dëshmi pikërisht e këtij realiteti. Këtë Berisha e dinte se do ta bësonte edhe në zgjedhjet e pjesshme të 6 nëntorit, ndaj nuk nxorri kandidat, megjithatë ato që mbështeti dolën të tretët.

Lufta që nisi Sali Berisha pas shpalljes Non Grata çfarë bëri? Grumbulloi rreth vetes së tij një pjesë të madhe të të pakënaqurve nga drejtimi i Bashës, me shpresën se do të merrnin hapësirë në riformatimin e doktorit. Por sapo ndodhi marrja e fuqisë në PD, thuajse u zhgënjyen të gjithë.

Natyrisht sipas proporcionit të hapësirës që ka në Partinë Demokratike, pore dhe kontekstit. Pasi largimi për shembull i një emri të njohur si Edmond Spaho apo edhe Fedinand Xhaferri kanë peshën e tyre si pasojë e eksperiencës së gjatë në parti, por në publik ndikojnë më shumë pakënaqësitë e Ilir Alimehmetit dhe Aulon Kalasë. Të cilët edhe pse ishin luajalë gati kalorsiakë me Sali Berishën, u shtynë tutje, duke i ngushëlluar se prisni herën tjetër.

Por këta të rinj nuk e pranuan këtë logjikë dhe po bëjnë diçka, po lëvizin politikisht. Nismën për të përzier kazanin e ka marrë Ervin Saljanji.

Por duket që Berisha është më pak i shqetësuar nga Saljanji, Alimehmeti e Kalaja, ngaqë ndaj tyre mund të veprojë mediatikisht si mjeshtër skenaresh që është. Gjasat janë që atij, por j vetëm atij, i ka djegur Anila e Kamzës, e cila edhe pas përjashtimit po lufton në një betejë, ku ajo nuk humb gjë. Kurse terreni gërryhet nën këmbët e Berishës, e jo opozitës, e cila vetëm përfiton.