Jo të gjitha puthjet e ndaluara janë të destinuara për t’u dhënë. Në fakt, disa jetojnë në mënyrë të përsosur në fantazi, ku mund të ekzistojnë pa pasoja e të ushqejnë imagjinatën. Të tjerat, bëhen një akt çlirues, një gjest që hap mundësi të reja. E vërteta është se puthjet e ndaluara, qofshin reale apo të imagjinuara, na flasin:

“Brishtësia jonë, impulset tona, nevoja për një intimitet të zgjedhur dhe jo zakon”.

Ka puthje që zgjasin edhe kur nuk i kemi dhënë kurrë me zemër. Pikërisht pse janë të ndaluara, ato fitojnë një forcë dërrmuese. Siç e dimë, dëshira i do kufijtë dhe sa më i qartë të jetë kufiri, aq më e madhe është nevoja për ta kaluar. Puthjet e ndaluara janë pragu ku arsyeja lëkundet e instinkti kërkon të dëgjohet.

Psikologjia e tërheqjes shpjegon se ajo që nuk është menjëherë e arritshme bëhet, pothuajse automatikisht, më e dëshirueshme. Eshtë mekanizmi i ndalimit: kur diçka është “jashtë kufijve”, truri e interpreton si një sfidë, një mister që duhet zbuluar.

“Një puthje e ndaluar mund të jetë një puthje që i jepet dikujt që “nuk duhet ta duam”, një e vjedhur në momentin më të papërshtatshëm, një e lindur nga tensioni i akumuluar dhe i pashprehur. Nuk është vetëm çështje shkeljeje: është ndjesia e fuqishme e të qenit gjallë. E daljes nga rolet tona për një sekondë dhe kthimit në një dëshirë të pastër, primitive, të pafiltruar”.

Një puthje gjithmonë përmban një mesazh, por një puthje e ndaluar përmban dy: atë që thuhet… dhe atë që mbetet e pathënë. Këto janë puthje që nuk kanë nevojë për fjalë, sepse ato janë tashmë një deklaratë. Shpesh vijnë pas muajsh shikimesh të mbajtura, fjalish të pathëna, afërsie që ngroh më shumë se dielli.

“Kontakti i buzëve, në këto raste, nuk është vetëm erotik: është zbulues. Eshtë pranimi i një ndjenje, i një tensioni, i një të vërtete që nuk mund të mbahej më e fshehur”.

Puthjet e ndaluara nuk kanë të bëjnë vetëm me dashuri të pamundura. Ato mund të lindin brenda çifteve të vendosura, pas viteve të rutinës, si një rizgjim i papritur i dëshirës. Ose midis njerëzve që e njohin njëri-tjetrin për një kohë të gjatë, por nuk e kishin menduar kurrë idenë e të pëlqyerit vërtet njëri-tjetrin, derisa një ditë diçka ndryshon. Pastaj ka puthje të lindura në kontekstet më të pazakonta: ato të vjedhura në shi, ato të papritura pas një grindjeje, ato që shpërthejnë kur askush nuk i pret.

Në këto momente, dëshira pushon së qeni “e edukuar” dhe bëhet instinkt. Nuk është pakujdesi, por çlirim: kënaqësia e të lejuarit të të çojnë atje ku racionaliteti nuk guxon të shkojë.

Një nga tiparet më intriguese të puthjeve të ndaluara është parashikimi, tensioni i pezulluar, energjia që rrjedh para se buzët të takohen. Eshtë momenti kur sytë flasin më fort se fjalët, kur përmbajtja është pothuajse aq emocionuese sa dorëzimi. Në këto momente, imagjinata punon e pakufizuar. Ajo imagjinon, parashikon, amplifikon. Dhe shpesh, dëshira lind pikërisht aty: në hapësirën e pezulluar midis asaj që do të donim të bënim dhe asaj që ende nuk guxojmë.

Përtej shkeljes, puthjet e ndaluara nxjerrin në dritë nevoja të thella emocionale: dëshirën për t’u parë vërtet, nevojën për t’u ndjerë të dëshiruar, kërkimin për autenticitet, kuriozitetin për një pjesë të paeksploruar të vetes. Këto janë puthje që nuk bëhen gjithmonë marrëdhënie, por shpesh shënojnë një para dhe pas në jetën e një personi. Sepse na detyrojnë të shikojmë në pasqyrë e të pyesim veten se çfarë dëshirojmë vërtet.