Beqarët e sotëm nuk janë më ata të njëherë e një kohe. Jo vetëm që nuk e kanë gjetur “gjysmën tjetër”, por gjithnjë e më shumë po kërkojnë lirinë për të jetuar pa një marrëdhënie të qëndrueshme. Kjo situatë sjell me vete pyetje të reja, veçanërisht në lidhje me seksualitetin:
“A është e mundur të përjetosh intimitet të plotë e përmbushesh pa një partner tradicional? Apo seksi vetëm, ose me partnerë të rastësishëm, ende është tabu?”.
Vetmia: Mungesë apo një zgjedhje e ndërgjegjshme?
Për shumë njerëz, të jesh beqar në vitin 2025 do të thotë të zgjedhësh autonominë emocionale e seksuale. Nuk është një mungesë, por një prani: të ushqesh dëshirat e dikujt, të kultivosh lirinë për të vendosur se kur, si dhe me kë të përjetosh kënaqësi. Një zgjedhje që ende shqetëson ata që e shoqërojnë seksualitetin me një marrëdhënie të qëndrueshme, por pasqyron një ndryshim të thellë kulturor.
Ndërsa gjithnjë e më shumë po flitet për fuqizimin e femrave, lodrat seksuale dhe vetëkënaqësinë, një aureolë (para)gjykimi vazhdon. Burrat beqarë që ndjekin lirisht seksualitetin e tyre shpesh shihen pozitivisht si pushtues; gratë, nga ana tjetër, gjykohen si “të lehta” ose “të paplota”. Kjo pabarazi zbulon si seksi pa partner në fund të fundit mbetet një realitet i brishtë, ku tabutë vazhdojnë pavarësisht përparimeve shoqërore.
Tregu është i qartë: lodrat seksuale janë bërë objekte kryesore, të njohura, më në fund të blera pa shumë siklet dhe shpesh të festuara si mjete për mirëqenie. Nga dyqanet, te aplikacionet që drejtojnë zbulimin e kënaqësisë personale, mesazhi është i thjeshtë:
“Nuk keni nevojë për një partner për të shijuar seksualitetin tuaj”.
Megjithatë, për disa, pranimi se preferojnë vetminë erotike ndaj një marrëdhënieje mediokre mbetet i pakëndshëm.
Aplikacionet, takimet dhe marrëdhëniet fluide kanë shumëfishuar mundësitë për takime. Një darkë, një dalje në mbrëmje, një raport pa premtime: përvoja që gjithnjë e më shumë beqarë po i shijojnë pa ndjenjë faji. Disa e quajnë seks “të lehtë”, të tjerë një mënyrë për t’u njohur më mirë me njëri-tjetrin përmes njëri-tjetrit, pa detyrimin e një partneri.
“Por, edhe këtu, stigma nuk është zhdukur plotësisht: veçanërisht për gratë, të folurit hapur për seksin rastësor mbetet një akt rebelimi”.
Në fund të fundit, çështja përmblidhet në një pikë: seksualiteti i përket individit, jo çiftit. Qoftë me një partner të qëndrueshëm, një të rastësishëm, apo vetëm, kënaqësia është një e drejtë, jo një detyrë shoqërore.
“Ndoshta tabuja e vërtetë nuk është seksi pa partner, por ideja se dikush mund të jetojë mirë e të shijojë vërtet, edhe pa një dashuri zyrtare për ta legjitimuar atë”.
