Nuk është e lehtë të jesh i veçantë. Jo kur të qenit special është kthyer  një akt. Jo kur është thjesht një markë që ju e përdorni në një reklamë televizive për një bastvënës. Jo kur është bërë një kujtim i dashur dhe asgjë më shumë. Jo kur është pjesë e së kaluarës sesa pjesë e së tashmes. Jo kur je jashtë mode  dhe jo brenda saj.

Jo kur skuadra juaj i  humb epërsinë 2-0 në ndeshjen e parë kundër Dinamo Zagreb dhe eliminohet nga Europa League nga një klub nga një ligë e renditur në vendin e 19-të në Evropë. Jo kur shansi juaj më i mirë për të hyrë sërish në Champions League është djegur si mundësi.

Jo kur kapiteni juaj thotë se performanca në Kroaci ishte ‘një turp’. Jo kur Hugo Lloris thotë ‘ekipi është një reflektim i asaj që po ndodh në klub’. Jo kur ekipi juaj luan me një përzierje fatale të vetëkënaqësisë dhe ndrojtjes që ju bën të eliminoheni nga kompeticioni që ishte mundësia juaj më e mirë e argjendtë.

Nuk është e lehtë të jesh special. Jo kur jeni katandisur të flisni për idenë e fitimit të Kupës Carabao si një arritje historike. Jo kur keni fituar një herë Champions League dhe disa tituj të kampionateve të brendshëm. Jo kur arritur deri në atë pikë sa disa kohë më parë ku ju jeni kaq të dëshpëruar për të rritur reputacionin tuaj aq sa e konsideroni Community Shield si një trofe të madh.

Jo kur zëvendësoni një trajner në Tottenham i cili e çoi ekipin tuaj në një finale të Ligës së Kampionëve dhe vendin e dytë në Premier League dhe ju e çoni atë prapa. Deri më tani mbrapa që skuadra juaj është e teta në kampionat dhe se kur luajtët derbin e veriut të Londrës të Dielën e kaluar, na e shfaqët Arsenalin të dukej si kampioni i botës.

Jo kur portieri juaj rezervë reagon ndaj poshtërimit tuaj në Kroaci duke postuar me ironi ‘Punë e kryer’ në Instagram, duke fajësuar pastaj ekipin e tij të mediave sociale, kushdo qofshin ata. Jo kur ai postim bëhet viral, sepse duket se jeni mbërthyer nga kaosi dhe fatkeqësia e situatës që po kryesoni. Jo kur të pushton një ndjenjë që je në prag të humbjes së kontrollit të dhomës së zhveshjes.

Jo kur nuk mund ta mbështesni mendjemadhësinë tuaj me vepra. Jo kur mburresh për mënyrën se si metodat e tua të stërvitjes janë nuk gjenden në asnjë vend të botës dhe pastaj e kthen një ekip që ishte progresiv dhe emocionues në një ekip që luan të sigurt (në mbrojtje), luan në thellësi dhe hedh topa të gjatë për Harry Kane dhe Son Heung-min.

Nuk është e lehtë të jesh e veçantë. Jo kur nuk mund të merrni më një melodie perfekte nga një ekip futbolli. Jo kur ata duket se kanë pushuar së përgjigjuri ty. Jo kur keni një nga sulmuesit më të mirë në botë në krahun tuaj dhe shumicën e kohës po luani një lloj futbolli steril që duhet ta bëjë atë të mendojë se dëshiron të largohet.

Jo kur modeli juaj mbrojtës i futbollit nuk vjen as me ngushëllimin se jep rezultate më shumë. Jo kur ju keni mbetur pas nga menaxherë të tillë si Pep Guardiola, Jurgen Klopp, Brendan Rodgers dhe Thomas Tuchel. Jo kur dikush si Julian Nagelsmann po duket si një alternativë shumë më e mirë për ju.

Jo kur presidentë të impresionuar si Daniel Levy ju punësojnë sepse ata joshen nga fama juaj dhe pastaj ngadalë fillojnë të kuptojnë saktësisht se për çfarë bërë. Jo kur e kuptojnë se menaxheri për të cilin kanë paguar shpërblimin e një mbreti është një dinozaur i veshur me një pallto firmato.

Nuk është e lehtë të jesh special. Jo kur jeni projekti i kotësisë së shefit dhe projekti i kotësisë shkon keq. Jo kur je punësuar për të rritur profilin e Tottenham dhe më e mira që mund të bëni është t’i çoni ata në finalen e Kupës Carabao. Jo kur bëhesh ylli i një “reality show” e fatit të quajtur se  i fiton të “Gjitha ose Asgjë” dhe përgjigjja është asgjë./ Marrë me shkurtime nga Daily Mail/ Gazeta Shqip